Wat ze zeggen over welzijnswerkers

Hoe zit het nu met ons? Hoe wordt er over ons gedacht? Wat wordt er over ons gezegd? Hebben al onze inspanningen om ons beter te profileren, hun vruchten afgeworpen? Zijn we er al?

Om hier achter te komen heb ik het gewoon gevraagd op facebook: “Als ik jou vraag om iets te zeggen over welzijnswerkers, wat zeg je dan?”

Dit was de allereerste reactie die ik kreeg:

“Zorgzame types; geen ondernemers; meer met anderen dan met zichzelf bezig; grijze wollen sokken in Birkenstocks”.

Dit geloof je toch niet: grijze wollen sokken in Birkenstocks!!!

Daarna kwamen er nog veel meer reacties, van welzijnswerkers, ex-welzijnswerkers, Jan en Alleman.

“Warme gedreven mensen die de neiging hebben eerst de ander te helpen en dan pas aan zichzelf te denken, enorme intrinsieke motivatie met als keerzijde grote kans op oververmoeidheid, burn-out en frustratie met systeem/resultaat”.

“Klinkt misschien blond, maar ik weet niet zo goed, welke beroepen hieronder vallen, of zijn het vrijwilligers?”

“Geen invloed uitoefenen, wachten tot ze iets krijgen, aanpassen, werken voor het systeem vanwege ‘te veel ongezonde’ loyaliteit voor de client …. Maar boven alles: heel veel liefde voor de client. Leuk en absoluut nodig maar zo verandert er nooit wat.”

Het raakte me. Een raar gevoel kroop in mijn buik naarmate er meer reacties binnenkwamen. Spijt ook: ‘waarom heb ik dit nu gevraagd?’.

Wat kan ik hier mee? Wat kun jij hier mee? Natuurlijk kun je alles onderuit halen. Die neiging voelde ik sterk opkomen: ‘ze weten niet waarover ze het hebben’, ‘snappen ze wel hoe moeilijk het is’. Herkenbaar? Kop in het zand. Ik wil het niet weten. Ze kletsen maar wat.

“Overigens krijg je oververmoeidheidsklachten, word je burn-out als je werkt voor het systeem/ loyaal bent naar het systeem ipv loyaal naar je eigen passie.”

“Welzijnswerkers zijn mensen die iedereen willen pamperen. Dat wordt vaak gezegd. Ik ben het daar niet mee eens.”

“Goede intenties loyaal aan klanten, maar weinig effectief, niet daadkrachtig genoeg en zitten te vastgeroest in oude denkpatronen.”

Jaja, de beste stuurlui staan aan wal! Maar is dat niet ook gelijk hoe we altijd reageren? Wantrouwend, argwanend, verdedigend en soms met een calimerodop op onze kop?

In deze wirwar van gevoelens neem ik een besluit. Ik ben dankbaar voor alle reacties (er zijn er nog veel meer! kijk hier maar eens …). Ik laat het binnenkomen en ervaar wat het met me doet. En ik merk dat het helpt. Want opeens zie ik ook alle positieve intenties in de reacties. En kan ik ze met jou delen. Zodat we ieder voor onszelf kunnen kijken wat we hiermee willen en kunnen. Even de buitenwereld binnen laten komen om je te voeden zodat je daarna weer verder kunt. Hetzelfde of anders. Dat is aan jou.

Niemand van ons is verantwoordelijk voor wat ‘ze’ zeggen. Je bent alleen verantwoordelijk voor jezelf. Voor jouw ontwikkeling en waar jij voor staat als welzijnswerker.

We zijn er nog niet is de conclusie van mijn kleine onderzoekje. Het is nooit af! We moeten verder aan de weg timmeren met onze profilering. En misschien ook wel gewoon leren dealen met die eeuwige geitenwollen sokken. Wat vind jij?

www.annekekrakers.nl