TROUW van 7 september 2020 kopt "De weg is vrijgemaakt voor vrouwen op de kansel".
Geïnteresseerd begin ik het stukje in de krant te lezen. "Vrouwen in de vrijgemaakt-gereformeerde kerk hebben formeel geen obstakels meer om dominee te worden, of lid van de kerkeraad."
Redacteur Maaike van Houten beschrijft in haar stukje dat de synode "verrassend eenstemmig" heeft ingestemd met het verzoek om vrouwen het ambt te mogen laten bekleden. Dat na de stemming een applausje klinkt, maakt de tweede voorzitter van de vergadering wel een beetje zenuwachtig. De zaak ligt namelijk wat gevoelig in zijn kerkgenootschap. "Dit is een moment om stil te worden, dit raakt je tot in de tenen", reageert hij desgevraagd. Ik weet niet hoe ik die reactie moet interpreteren. Raakt het hem, omdat er eindelijk een grote stap in de goede richting is gezet, of raakt het hem, omdat hij niet heeft kunnen voorkomen dat die stap zou worden gezet? Of raakt het hem om een heel andere reden? Het maakt mij nieuwsgierig. De eenstemmigheid was blijkbaar verrassend. Het besluit was echter niet genomen, voor aleer er een rapport was verschenen, waarin de voors en tegens werden beschreven. Maar op verzoek van 10% van de gemeentes werd om een nog betere onderbouwing gevraagd. Dat leidde tot "een nieuw en dikker rapport".
Ik vind het persoonlijk wel verbazingwekkend dat wat vanzelfsprekend zou moeten zijn en wat in de Nederlandse Grondwet is opgenomen, namelijk de gelijke rechten van mannen en vrouwen, door deze kerken nog steeds wordt ervaren als modern. En dat er dikke rapporten nodig zijn om aan te tonen en te onderbouwen dat vrouwen het ambt van dominee en lid van de kerkeraad zouden moeten kunnen uitoefenen. Waarom zou je daaraan überhaupt twijfelen?
Ik lees verder en ontdek dat het (kerk-)gemeenten vrij staat om vrouwen te weren uit het ambt. Dat moet voor sommige heren een hele opluchting zijn. Stel je toch eens voor... Uit het artikel blijkt dat met man en macht wordt gezocht naar een manier om het besluit te verdedigen, zonder daarbij de tegenstanders tegen het zere been te schoppen. Onder de noemer 'verbinding zoeken'.
Wanneer ik mijn sociobiologische blik op dit vraagstuk werp, kan ik toch niet anders dan vermoeden dat er onder druk van de gemeenschap, danwel de vrouwen binnen de verschillende kerkgenootschappen een voorzichtige verschuiving aan het plaastvinden is richting meer gelijkheid tussen de beide geslachten. Althans, waar het gaat om het uitoefenen van het ambt van dominee of lid van de kerkeraad. In de biologie noemen we die ontwikkeling evolutie. In dit geval een evolutie in gedrag. Van Houten noemt het in haar artikel 'een als modern ervaren vrouwenstandpunt'. Het intrigeert mij enorm. Waar binnen bedrijven het glazen plafond langzaam, maar wel heel zeker aan het verdwijnen is en waar de evolutie van vrouwen op topposities als vanzelfsprekend wordt ervaren, lijkt diezelfde evolutie binnen sommige kerken maar heel langzaam te gaan of zelfs actief te worden tegengehouden.
"De weg is vrijgemaakt", maar de grote vraag is nu in hoeverre de vrouwen die het ambt ambiëren deze weg ook zonder obstakels kunnen gaan bewandelen? Het artikel eindigt met een opsomming van kerkgemeenten waar vrouwen nog wel geweerd worden. Geruststellend bedoeld, zo denk ik, voor degenen die de evolutie in hun kerk toch nog te snel vinden gaan.
Evolutie gaat doorgaans niet snel, dat geef ik onmiddelijk toe, maar deze aanpassing aan reeds lang veranderde sociale en maatschappelijke omstandigheden kost de mannen en sommige vrouwen in de kerkgemeentes blijkbaar wel heel veel moeite. Ik wens alle vrouwen die vanaf nu het ambt van dominee zullen gaan bekleden toe dat zij de sociale evolutie een stevig handje mogen helpen. Zo u wilt 'met Gods zegen'...
.jpg)
