Wij geven ook trainingen voor Medewerkers Service en Veiligheid en BOA's. Als deze mensen uit hoofde van hun functie met agressie en geweld in aanraking komen, is er een verplichting om hier een rapport over te schrijven. Deze bestaan vaak uit vier kantjes. Hoe frappant…. doorgaans vind je in de eerste of tweede alinea het 'A-ha!!' moment. Het punt waar je als lezer ziet: 'en hier ging het mis'. Het punt waar de medewerker had kunnen de-escaleren en het rapport niet zou zijn ontstaan. Maar dit zijn ook maar mensen die zich laten leiden door menselijke emoties. Maar als onafhankelijke derde zie je in het begin dit moment. Ik denk dat we op dit moment in onze samenleving op zo'n 'A-ha!!!' moment zijn uitgekomen. Zijn wij er straks nog om het rapport te lezen in de geschiedenis? Of herkennen wij het NU op tijd? En sturen we bij?
Aanslagen, oorlog over religie, oorlog binnen religieuze stromingen… kanker, Ebola en de Pest… Aardbevingen, tsunami's en orkanen….
Er gebeurt een hoop in de wereld. Ik kom uit een gezin waar kanker een zeer gevoelig onderwerp is. En toch… ik denk dat het één van de 'symptomen' (of moet ik zeggen 'oplossingen') is uit bovenstaand lijstje. Laat ik mijzelf nader toelichten.
Slechts twee honderd jaar geleden waren er één miljard mensen op de wereld. Even een klein stukje van erna: in 1927 waren dat er twee miljard, al in de jaren '50 waren dat er al drie, de vijf werd aangetikt in 1987 (vraag me even niet waarom we vier hebben overgeslagen) en de zes miljard was in 1999. Dan Brown heeft er in Inferno ook een prachtig relaas over gegeven.
Terug naar mijn verhaal. Laten we ons indenken: de wereld drie of vier honderd jaar geleden. Je had je leefomgeving, je stadje of je dorpje of je nederzetting. En dan had je een heleboel water/bos/woestijn (afhankelijk waar je woonde) en dan pas kwam je een ander stadje/dorpje/nederzetting tegen. Grote problemen ontstonden pas op het moment dat mijn stadje/dorpje/nederzetting zo erg groeide dat ik erg dicht op een ander kwam te zitten. Dan ineens gan we vergelijken. En vinden wij onszelf toch echt beter dan de ander. De natuur helpt overigens ook een handje. Als we te hard groeien, gaat de natuur balans zoeken. Dat doet ze namelijk altijd! Een voorbeeld: een hele strenge winter leidt geheid tot een hele warme zomer. Het KAN namelijk niet zo zijn in de natuur dat het gemiddelde warmtecijfer ineens met 3 graden stijgt of daalt! Een kwakkel winter leidt dus geheid tot een zomer die je liever in het Zuiden wilt doorbrengen.
Zo zorgt de natuur ook voor evenwicht. In de 14e eeuw waren de steden zo bomvol dat er te weinig huisvesting was, te weinig werk, te weinig begraafplaatsen, te weinig eten, alles was tekort. De Pest brak uit en het gevolg was een decimering van de Europese bevolking en de Gouden Eeuw brak aan. Voldoende voedsel, voldoende huisvesting, voldoende werk.
In de moderne tijd zien we hetzelfde gebeuren. De bevolking groeit explosief. Alleen op afgelegen plekken waar één levensovertuiging overheersend is (denk bijvoorbeeld aan Japan), is het mogelijk om zeer dicht op elkaars lip te leven zonder grote problemen. De Japanners zijn zelf overmatig beleefd en zij respecteren tot in het bizarre elkanders privacy voor zover hiervan te spreken is. Ik ben er geweest, ik heb het gezien!
Op andere plekken waar we niet op een eiland zitten en waar de grenzen vervagen en de cultuur een smeltkroes wordt, zien we onszelf ontvlammen. En de wereld brandt op verschillende plekken.
Daarnaast vecht de natuur terug met ziektes waar wij steeds meer bedreven in worden om ze te bestrijden. We laten mensen langer leven dan ze willen 'omdat het kan' en kinderen die niet levensvatbaar zijn worden met man en macht, met slangetjes en kunstgrepen in leven gehouden. Kinderen die in de eerste jaren van hun leven meer ziekenhuis zien dan wat anders… maar ze leven tenminste!
Om maar niet te spreken over de nodige natuurrampen….
Ik denk dat wij op dit moment aan zijn gekomen op een punt in het verslag dat de geschiedenis in kan gaan als 'het moment waarop we de boel om hadden kunnen draaien'. Als het ons lukt om dit in te zien. En als het ons lukt om bij te sturen. En als het ons lukt om te overleven. Ik zat dit weekend op een verjaardag en een meisje van 13 zat te vertellen dat ze op school had geleerd dat als WO3 uitbreekt we allemaal in seconden dood zijn. Iedereen drukt op een knop aan elke kant van de wereld en het is gewoon klaar.
Wat nu apart is; al die organisaties die roepen: 'red de wereld' en 'red moeder aarde' en dergelijke…. ik verzeker iedereen: de aarde redt het wel hoor! Als de aarde kan herstellen van een meteoriet inslag die de dinosauriërs uitroeide, kan zij de mensheid ook wel overleven met een paar kernbommen en biologische aanvallen. Het zal niet in één keer herstellen. Het zal wel een paar duizend jaar duren. Of langer. Maar de aarde herstelt wel. De vraag is…. zijn wij er dan nog??
Het probleem zit mijn inziens niet in de losse elementen. Het grotere probleem is dat we met veel te veel zijn en dat leidt allemaal tot dezelfde problemen als dat je 10 ratten in een te kleine kooi zet. De vraag is: zien wij dat in? Nu! Op dit moment! Zien we in dat we al in de derde alinea zitten?
Dan is de vraag: lukt het ons om ons in te houden de komende 50 jaar en accepteren dat we even wat krapper gehuisvest zijn? En lukt het ons dan ook om die Chinezen die zo gek toch niet zijn te volgen? Geboortebeperking dus. Of moet het tot iemand komen zoals in Dan Brown omschreven die met een virus tweederde van de wereldbevolking steriel maakt?
Zien wij het in? Zijn wij er zo nog? Of zijn het straks onze laatste 3 seconden?
